اگر تو نبودی عشق به چه کار می آمد و بهشت را شب و روز برای که می آراستند؟

اگر تو نبودی هیچ کلمه ای به دنیا نمی آمد و شاعران لب به سخن نمی گشودند.

اگر تو نبودی دلها در پستوی فراموشی و در شبستان خاموشی می پوسیدند.

اگر تو نبودی من همچنان در کوچه های بی مهتاب ازل محصور می ماندم و قدم بر زمین نمی

گذاشتم.

اگر تو نبودی چه کسی دلتنگی و انتظار را به من می آموخت و کدام دست نوازشم می کرد؟

اگر تو نبودی چه کسی الفبای دوست داشتن را بر زبانم می گذاشت؟

اگر تو نبودی چه کسی گهواره ام را بین کهکشان و ملکوت تکان می داد و برایم از کودکی

ستاره ها قصه می گفت؟

اگر چشمهای تو نبود ، اگر دستهای تو نبود ، اگر آواز نرم لالایی تو نبود ، اگر لبخند تو نبود ،

بند بند تنم از هم می گسست و یک قطره شبنم هم روی گلبرگهایم نمی نشست.

تو بودی که با ابرها و رنگین کمان برایم جامه دوختی و رویاهایم را در آغوش گرم خود جا

دادی.

تو بودی که شادیهایت را نثارم کردی ...

اگر تو نبودی ، اگر تو را نمی دیدم ، این چشمها و این دل به چه کار می آمد؟

مادرم ...

هر آنچه دارم و به آنچه رسیده ام همه از برای توست ...

تو بهترین شعر آفرینشی ...

تو زیباترین امید من هستی ...

دوستت دارم و به نگاه گرم تو محتاجم ...

دیدگاه‌های دیگران ()